Eén van de grootste persoonlijke vraagstukken waar iedere (jong)volwassene voor komt te staan: Ben ik klaar voor een kind? En wanneer kun je spreken van klaar zijn voor een kind?
Het kan zijn dat je overtuiging hierover ook ineens verandert. Van absoluut niet klaar zijn voor een kind, tot ineens heel graag een kind willen. En zeker weten dat je klaar bent voor een kind.
Niet alleen jij moet hierin klaar zijn voor een kind, ook je omgeving speelt een rol. Indien je een partner hebt, moeten jullie het allereerst samen eens zijn over deze vraag.
Er bestaat niet zoiets als een stappenplan voor wanneer je klaar bent voor een kind. Gelukkig maar, anders zou een deel van ons misschien niet zeker weten of ze er klaar voor zijn. Wel zijn er een aantal zaken die je op een rij kunt zetten om te weten of je klaar bent voor een kind.
Denk aan je levensfase, maar ook aan je leeftijd. Je inkomen en werk? Maar ook hoe je de toekomst voor je ziet.
Financiële situatie
Natuurlijk heeft een kindje allereerst veel liefde en veiligheid nodig. Maar daarnaast zijn er ook kosten aan het krijgen van een baby verbonden. In dit budget is nog veel keuze. Zo scheelt het of je borstvoeding geeft of kiest voor flesvoeding. Maar borstvoeding is niet eeuwig, soms lukt het niet soms moet flesvoeding supplementair bijgegeven worden. Met een pak flesvoeding doe je gemiddeld één week, voor borstvoeding eet je zelf waarschijnlijk meer om zo voldoende energie binnen te krijgen.
De grootste kosten die je krijgt als je een kindje krijgt zijn:
· Luiers (keuze uit wegwerp- of wasbare luiers)
· Soort voeding die je gaat geven
· Babykleding
· Verzorging van de baby (zeep, shampoo, zalf, washandjes en hydrofiele doeken)
· Babymeubels zoals een bedje, commode, aankleedkussen,
· Kribbe/ creche
En dat er steeds meer aanbod is van mooie babymeubels die nog prima meerdere rondes meekunnen. Waar je echter niet zonder kunt zijn luiers, billendoekjes, babyvoeding en schone kleren. Het kan fijn zijn om je financiële situatie eens naast deze benodigdheden te leggen.
Ben je klaar voor een kind? En heb je hier ook financieel de ruimte voor? Of zijn er offers die je bereid bent te brengen, financieel?
Relatie die babyproof is
Het is absoluut wenselijk als je samen achter dezelfde keuze staat: dat jullie klaar zijn voor een kind. Wil de één niet en de ander wel? Dan kan het zijn dat het nog niet de tijd is om aan dit nieuwe boek van kinderen te beginnen.
Het blijkt dat stellen waarbij de één wel wilde en de andere niet, maar toch plotseling zwanger werden vaak niet lang bij elkaar bleven. En dat is natuurlijk vreselijk. Voor jullie kind(eren) en ook voor jezelf.
Bespreek dus goed of de ander ook toe is aan kinderen. Denk ook aan het realistische plaatje:
· Willen we financieel op dingen inleveren zoals een terrasje pakken of naar een festival gaan?
· Zijn we beiden bereid om de zorg voor de kinderen op ons te nemen? Tip: (claim meteen dat hij er ook eens een nacht uitgaat ;, ook al zeg je als jij echt een kind wil: ik doe het wel, uiteindelijk ga je het toch vragen/ eisen of kan in een latere fase je een verwijt geven, ik deed het wel alleen he)
· Hoe denken we over de toekomst, wat vinden we belangrijk in de opvoeding van onze kinderen?
· Zijn we beiden klaar met de fase van ontdekken, vrijheid en kunnen we leven in een wereld van meer structuur?
Keuzes maken als je een betaalde baan hebt
Als er kinderen komen zie je in veel gezinnen een andere rolverdeling ontstaan. Vader of moeder gaat minder buitenshuis werken om zo de zorg voor de kinderen op te vangen.
Bedenk en bespreek wat je wensen zijn qua werk. Wil je fulltime blijven werken allebei? Dan komt het er dus op neer dat je kind 5 dagen opvang nodig heeft. Wat zie je zelf als voor- en nadelen van deze optie?
Het kan ook zijn dat je beiden een dag minder wilt werken, of dat je partner aangeeft minder te willen werken terwijl jij juist meer wilt werken.
Welke beslissing je ook maakt: als het jullie als individu, stel en gezin maar blij en stabiel maakt.
Een kinderwens is sterker dan een partnerwens
Dat kan hard klinken maar het is een biologisch gegeven, een natuurlijke drang die de meeste mensen vroeg of laat krijgen. Emeritus hoogleraar adoptie René Hoksbergen is het daarmee eens. ‘Het is gewoon een instinct om je te willen voortplanten. Wij mensen zijn dat “wens” gaan noemen, maar feitelijk werkt het hetzelfde als bij dieren. En net zoals ook niet alle poezen zich voortplanten zijn er ook mensen die hierop een uitzondering zijn.’
Mensen die geen kinderen willen, hebben daar vaak een emotionele reden voor. Als relatie therapeute merk ik in mijn praktijk " dat zij negen van de tien keer uit een gezin komen waarin grote problemen speelden (ziekte, overlijden, armoede, intrafamiliaal geweld,...). Ze willen niet het risico lopen dat hun kinderen dingen meemaken, omdat ze daar zelf zo onder geleden hebben.
Ook hebben bewust kinderlozen vaak al een soort ouderrol voor kleinere broertjes of zusjes vervuld. Zij denken: ik ben eigenlijk al vader of moeder geweest, daar heb ik helemaal geen behoefte meer aan.’ Ze hebben het idee nooit kind geweest te kunnen zijn.
Maar soms is er helemaal geen aanwijsbare reden, soms is het ook gewoon: “Ik ben blij met mijn leven en heb alles op orde, ik geniet van wat ik heb en voel geen behoefte aan een kind.'’ En ik ben bang dat als iemand me overhaald ik later spijt heb van mijn beslissing en een "Spijt ouder" wordt en ik dit mijn kind dit (on)rechtstreeks zou laten voelen of zeggen, al is het in de kleine dingen. In de meeste gevallen is zo’n overtuiging blijvend. Somsblijft een koppel kinderloos omdat onbewust 1 van de partner de andere niet geschikt vindt als ouder, dan kan het gebeuren dat ze in een volgende relatie wel kinderen willen.
Over een kinderwens kun je het beste aan het begin van een nieuwe relatie al duidelijk zijn, zegt Hoksbergen. ‘Er komen weleens jonge studentes naar me toe die zeggen: “Mijn vriend wil absoluut geen kind. Wat moet ik doen? ”Mijn antwoord is dan altijd heel kort: zoek een andere vriend. Jouw kinderwens zal steeds sterker worden en dat zal uiteindelijk tot spanningen in de relatie leiden. Een kinderwens is sterker dan een partnerwens. Dat is gewoon de natuur. Om te overleven heb je een kind nodig, om voor je te zorgen als je oud bent.’
Als je je kinderwens opgeeft voor je relatie gaat dat zich vroeg of laat wreken, want door de opvoedingszorgen en bijkomende draaglast ben je gewoon soms minder koppel, en dan is een stabiele relatie key. ‘Als je die behoefte negeert, krijg je daar een soort terugslag van. Je wordt depressief of je gaat te hard werken en krijgt een burn-out. Vaak gaat zo’n relatie uiteindelijk alsnog stuk.’ Het laatste wat je wil is de andere partner haten omdat je dan liefde voelt voor een kind, maar ook de zorgen draagt in jouw tijd, en als het naar je ex-partner gaat het mist en opgelucht bent voor je vrijheid terug te kunnen proeven. Het is een tweestrijd. Ook de wensouder kan dan gefrustreerd zijn, want het kind is geen bindmiddel maar een trigger geweest tot een relatiebreuk; door (gebrek)rolverdeling, financiën, druk, opvoedingsstress,..... En dan is jullie kind met momenten tijdens het bezoekrecht/co-ouderschap niet bij jou, en ervaar je gemis, leegte, schuldgevoel, want je wilde uiteindelijk samen een kind in jou beleving.
‘Dertigplussers zeggen vaak bij de eerste date al: “Ik wil kinderen, jij?” Als die ander dan niet wil, gaan ze niet verder.’ Een twintiger is impulsiever en zal vlugger springen en minder goed nadenken over de consequenties, dit is een kenmerk van de levensfase.
Wanneer een van beiden geen kinderen wil, maar ze er toch komen, is dat geen goede basis. Het gaat geheid een keer scheeflopen. Stel dat je afspreekt dat jij alle opvoedtaken op je neemt. Maar als je een keer ziek bent, moeten de kinderen toch naar school gebracht worden.
Dan zal de partner die geen kind wilde laten voelen dat dat niet de afspraak was. Het komt weleens voor dat een man of vrouw bijdraait als het kind er eenmaal is, maar je neemt wel een risico.’
Hoksbergen ziet als adoptie-expert vaak dat een verschil in kinderwens bij de ouders grote gevolgen heeft voor het kind. ‘Iemand die meegaat in de wens van zijn partner om op die manier zijn relatie te redden, denkt daarbij niet na over de gevolgen voor het kind. Ook kan het zijn dat de partner die zich laat overhalen een dominante opvoedingsstijl hanteert en de wensouder permissief wordt, uit een onbewust schuldgevoel ter compensatie.
Als er later problemen met een kind ontstaan, zal zo’n vader of moeder het kind toch een keer laten voelen dat het niet gewenst was. Met mogelijk identiteitsproblemen tot gevolg.’ En dat is het laatste wat je je kind toewenst.