Het is zo dat als we kijken naar de partnerkeus, dan toont onderzoek aan, dat meestal mensen kiezen voor iemand die op hen lijkt. Het is eigenlijk heel simpel we zoeken iemand met hetzelfde IQ, waarden en normen, sociaal economische achtergrond. Wat betreft aantrekkelijkheid en belangrijke persoonlijkheidseigenschappen zoals introversie en extraversie, kiezen mensen dus ook voor mensen die op hen lijken. Je kan dit testen door binnen je eigen referentiekader naar iemand te kijken, waar je een relatie mee zou willen beginnen. Wie vindt jij aantrekkelijke en wat zie je in die persoon? Zo kan je zien of je valt voor symmetrie of asymmetrie. Globaal zou je dus kunnen zeggen: Soort zoekt Soort.
Seksuele imprenting
Als wij kijken naar meer uiterlijke kenmerken, hechting en partnerkeuze dan komen wij tot interessante bevindingen. Wat blijkt nu? Mensen vallen over het algemeen op partners die lijken op de primaire verzorger van de tegenovergestelde sekse. Een meisje dat op zoek is naar een heteroseksuele relatie, zal dus eerder een biologische klik hebben met iemand die lijkt op haar vader/ primaire verzorger." Dat wordt sexual imprenting genoemd." Dit geldt echter alleen voor veilig gehechte mensen. Dus als jouw kinderen veilig gehecht zijn dan zoeken ze een kopie van hun vader of van jou. Onveilig gehechte personen zoeken juist een partner die niet op de primaire verzorger lijkt. Dit noemen we klassieke conditionering.
Klassieke conditionering
Als jouw primaire verzorger liefdevol was, dan gaat het geven van sensitiviteit en liefde samen met de uiterlijke kenmerken van die primaire verzorger. Die uiterlijke kenmerken worden gekoppeld aan de overtuiging dat iemand met dat soort kenmerken liefdevol naar jou zal zijn. Dat is het Pavloviaanse principe. Voor mijzelf geld bv: dat ik betreffende het uiterlijk eerst kijk en aangetrokken wordt naar grote mannen met donkere ogen. Mijn veilige hechting (pleegouder van mijn 3 maand in stabiel gehecht gezin)was een beer van een man1.84 cm met kastanje bruine ogen. (met een extra beschermende aantrekkingskracht).
Als er geen sensitiviteit is of er geen liefde wordt gegeven door de primaire verzorger, of als er aan agressie wordt gedaan door mensen met bepaalde uiterlijke kenmerken dan zal de conditionering zeggen: “Pas op voor hem, blijf bij hem uit de buurt! Er is bij wijze van spreken een Polaroid foto genomen: waardoor het reptielen brein dit uiterlijk herkent als PAS OP!! Net zoals bij trauma. Dit komt omdat onze persoonlijkheidsstructuur in onze jeugd wordt gevormd en onze hechting en indrukken en gevaren referentiekader ook.
”Dit verklaart waarom veilig gehechte mensen vallen op partners die op hun ouders lijken en onveilig gehechte personen vallen op mensen die daar niet op lijken. Hier zit dus een discrepantie in. Dat is een interessante bevinding die door de literatuur heen loopt en bevestigt dat mensen niet hun hele leven achter dezelfde kip aanlopen. Het is dus niet zo dat mensen die mishandeld en misbruikt zijn de rest van hun leven verliefd zullen worden op mishandelende of misbruikende mensen. Dat is een misverstand. Het blijkt dat mensen niet verlangen naar iemand die slecht voor ze is, ook al hebben ze dat hun hele jeugd meegemaakt.
Uit het onderzoek blijkt dat in principe; "Alle mensen willen kiezen voor een veilig gehechte partner". Wij allen zijn dus op zoek naar een partner die goed samen, maar ook goed alleen kan zijn. Dat is goed te begrijpen. Toch?
Nu komt dus de paradox en tegelijk ook het logische: Veilig gehechte personen kiezen voor elkaar en dus blijven zo de onveilig gehechte personen met elkaar over. Iedereen wil dus wel een veilig gehechte partner en dus kiezen de veilig gehechte personen voor elkaar. Veilig gehechte personen gaan ook gemakkelijker opener met de datingpartner praten over toekomstperspectieven om te kijken of de doelen, normen, waarden, loyaliteit gelijklopen. Ze maken een inschatting: Gaat deze partner aanvaard worden, loopt alles gelijk, toekomstidealen,.....
Onveilig gehechte personen durven zich naargelang de hechting niet volledig tonen, smijten of hebben angst iemand te verliezen. Ze kunnen dus dingen onbewust anders verwoorden of naar de mond praten. Of hopen dat sommige dingen wel zullen veranderen en of ze soms de partner kunnen veranderen met der tijd. En hier knelt het schoentje. Dit kan niet als de persoon niet wil veranderen, of daar geen behoefte toe heeft. Gevolg is dat er nadien relatieproblemen kunnen ontstaan door te vlug aan kinderen te beginnen, omdat men het anders wilt doen dan in hun eigen jeugd, onbewust willen ze iets compenseren, goed maken. Ze willen niet dezelfde fouten maken als hun ouders/verzorgers. Net doordat men niet de kans grijpt elkaar echt te leren kennen loopt het fout. En dan krijg je uitspraken die veilig gehechte personen soms zeggen in mijn praktijk: Wat maakt dat foute jongens/meisjes mij aantrekkelijk vinden? En onveilig gehechte personen: Wat maakt dat je toch doet zoals je ouders deden ? Wat maakt dat ik altijd dezelfde fout maak?
Het is vaak zo dat die onveilig gehechte groep, hierin uiterlijk verschilt omdat ze vanuit het conditioneringsprincipe iemand zoeken die níet op hun ouders lijkt. Echter eenmaal als zij elkaar leren kennen dan vinden zij erkenning in dat wat ze in hun jeugd hebben gemist. Daardoor zie je vaak in die onveilig gehechte groep, dat mensen heel snel een soort van lotgenootschap en een gevoel van soulmates ervaren. “Jij begrijpt tenminste wat ik heb meegemaakt en wat ik voel en bedoel als ik jou vertel over mijn traumaverleden”. Doordat ze als het ware in het verhaal van de ander de weerklank van de leegte die zij in zichzelf ervaren herkennen, wordt een deel van dit gevoel later weer uitgedoofd.
Conclusie:
Bij veilige hechting geldt dat soort zoekt soort. En soort vindt ook soort en in deze groep: lijkt de partner op de primaire verzorger van de tegenovergestelde sekse, wat betreft uiterlijke kenmerken, dan is er iets seksueel aantrekkelijk/seksuele inprenting.
Veilig gehechte mensen zijn ook niet bang om alleen te zijn, en zullen soms ook daadwerkelijk minder relaties aangaan per leven, omdat ze zelfstandig zijn en zich niet steeds in een desillusie willen storten. Ze kiezen voor hun referentiekader en willen die garantie onbewust, en zullen ook instabiele relaties vlugger beëindigen. Ze zijn zelfbewuster en zullen voor zichzelf, stabiliteit kiezen. De redenatie is: Beter alleen (met de kinderen) in harmonie met (zichzelf) leven, dan in een conflictueuze instabiele relatie.
Bij onveilig gehechte personen geldt dat soort een andere soort zoekt, want ze zoeken veilig gehechte mensen. Ze vinden hun eigen soort omdat ze tot elkaar veroordeeld zijn, omdat veelal veilig gehechte mensen, bij teveel verschil afhaken en verder zoeken naar iemand met een veilige hechting. Voor een deel wordt de onveilige hechting gecompenseerd door het feit dat ze zich herkennen in elkaars verhaal. Vandaar ook dat onveilig gehechte personen zich snel kunnen verliezen in de relatie en bv vlug aan kinderen beginnen zonder een toekomstplan, normen, waarden, loyaliteit, opvoedingsprincipes te doorspreken. Of zichzelf voor een stuk niet laten zien uit angst anderen te verliezen, waardoor achteraf iemand de partner niet herkent en zegt of ervaart dat vanuit die beleving:" dat alles gebaseerd is op een facade en loze beloftes". Dit kan hard binnen komen bij beiden.
Het zal je niet verbazen dat in de eerste groep de meeste succesvolle en de meest duurzame huwelijken zitten. Niet dat in de eerste groep nooit geen relatieproblemen voorkomen. Ze zullen echter minder vlug de relatie opgeven, blijven vechten, minder vlug ontrouw plegen en ze zijn meestal een rots in de branding.
In die tweede groep de meest slecht functionerende en kortdurende relaties zitten, waardoor een veilig gehechte persoon al kan afschrikken als die de hoeveelheid van korte relaties hoort, en 2 x zal nadenken alvorens een relatie aan te gaan.
